Dwa lata temu. Kraków.
Pierwsze pytanie taksówkarza:
-A był pan na Wawelu?
Wiecie, dlaczego taksówkarze zawsze chcą rozmawiać? Żebyście nie zauważyli, że jedziecie dłuższą trasą.
Odparłem krótko, że nie.
-Jak to nie?! Jak można nie być na Wawelu chociaż raz w życiu?! A Barbakan pan widział?
Chciałem odpowiedzieć starym dowcipem, że nie tylko widziałem, a nawet jadłem… ale wpadł mi do głowy pewien pomysł.
-A w Dąbrowie Białostockiej pan był?
-Nawet nie słyszałem – odparł pogardliwie.
-Panie! No nic dziwnego. Na powszechny Wawel to każdy może jechać…
-To co tam niby jest? – naburmuszył się.
-Czego tam nie ma! Układ przestrzenny z XVI i XVIII wieku, wiatrak holenderski z 1924 roku…
-No, nie brzmi tak dobrze…
-Panie, to dopiero początek! A był pan w Sokółce?
-Nie.
Zacząłem opowiadać o zabytkach sokólskich. Potem spytałem, czy był w Krynkach.
-Nie – odparł taksiarz i aż mu poszedł dym z uszu (metaforycznie) i zakopciło mu wąsy (dosłownie).
-Panie, przecież takie rondo jest takie jedyne w Europie! Nijak się ma do paryskiego! A był pan w Kuźnicy?
Nie musiał odpowiadać. Poczerwieniał. Na jego twarzy pojawił się pot.
-W Szuszalewie? Jacznie? W Bieniowcach? W Dubaśnie? – zacząłem wymieniać bez zastanowienia, ale taksówkarz miał już dość. Wcisnął gaz do dechy i przejechał pięć kilometrów w piętnaście sekund. Wyrzucił moją walizkę z bagażnika i pożegnał ozięble. Był taki zły, że nawet nie upomniał się o pieniądze.
Tydzień temu spotkałem krakowskiego taksówkarza w Sokółce. Miał koszulkę z korycińskim serem i torbę ze słynną dziewczynką z konewką. Był poobwieszany breloczkami. Pod pachą niósł wyrzeźbionego, regionalnego anioła. Rozpoznał mnie i zawstydzony, spuścił głowę, udając że mnie nie widzi. Uśmiechając się w duchu, udałem, że go nie poznałem. No bo po co człowiekowi psuć urlop?
Kamyk
