Jakiś czas temu mój przyjaciel, Kotlet stracił wszystkie włosy. Wszystko przez eksperyment alchemiczny, który przeprowadzał z Dziadkiem. Na szczęście, jego włosy zaczęły już nieśmiało odrastać, co bardzo ucieszyło jego i całą dzielnicę (łysy Kotlet wyglądał jak mistrz Zakonu Najświętszego Ortaliona). Tyle za wstęp.
Szliśmy sobie ulicą, nie wadząc nikomu, gdy nagle zza rogu wyskoczył znany vloger i przejechał maszynką do strzyżenia po fryzurze Kotleta. W tej chwili wydawało mu się, że świat się zatrzymał.
Przynajmniej na chwilę.
W ciągu sekundy ciepłe spojrzenie mojego przyjaciela z 36,6 stopnia spadło do zera absolutnego. Na miejscu vlogera już bym palił modne trampki i rozpędzał się do setki, ale ten kretyn stał i rechotał głupio, nieświadomy niebezpieczeństwa. Z reguły mam dobre serce i za plecami mojego przyjaciela usiłowałem pokazać na migi, że prankster powinien się ewakuować w trybie spadochroniarskim.
-Hej, to jest prank! Tam jest kamera! To jest dowcip! To tylko prank!
Kotlet zrobił jeden krok. Zadał jeden cios. Co jak co, ale gołębie nie spodziewały, że coś takiego na nich wyląduje. Gdybym musiał opisać twarz dowcipnisia, użyłbym liczb. Tak na oko… pięć godzin u chirurga i czternaście tysięcy u dentysty.
Wtedy błysnęło błękitne światło i pojawił się radiowóz. Dwóch policjantów wysiadło z samochodu w celu zainteresowania się sprawą. Kotlet - jakby sprawa go nie dotyczyła - podszedł do leżącego vlogera i wymierzył mu jeszcze kopniaka w tyłek.
Potem podniósł ręce do góry i uśmiechnął się szczerze do stróży prawa. W dłoni trzymał komórkę.
-Panowie! To tylko prank! Ja to nagrywam.
Wszyscy: policjanci, gapie i nawet gołębie pokiwały ze zrozumieniem głową i się rozeszli.
-Kamyk, pomożesz? – Kotlet wręczył mi telefon z włączonym nagrywaniem i podszedł do odpełzającego vlogera.
-Ale… czekaj, co ty jeszcze chcesz zrobić?
Kotlet wyciągnął z tylnej kieszeni spodni obcęgi.
-Kciuki.
Kamyk
