W zazwyczaj gwarnej i pełnej szkole nagle zrobiło się jakoś cicho i pusto. O Bożenie Rudź można napisać wiele. Na przykład to, że miała 57 lat, lecz tylko rocznikowo. Ona sama upierałaby się, że wciąż ma 56, gdyż urodziła się w grudniu. To dużo o niej mówi. Była kolorowym, a mimo to skromnym ptakiem naszej społeczności. Jej małe sukcesy można wyliczać bez końca. Kółko teatralne, setki, jeśli nie tysiące spektakli i akademii, apele, tworzenie fotograficznej kroniki (bo kochała robić zdjęcia), wieloletnią pracę w szkolnej bibliotece, oddaną i rzetelną. Można mówić o jej wyobraźni, wrażliwości czy szerokich horyzontach. Ale tym, co wyróżniało ją wśród tłumu, było podejście do młodzieży. Po reformie szkolnictwa wprowadzającej gimnazja do systemu edukacji, na uczniów posypała się fala krytyki. Wiem, bo sam jestem absolwentem gimnazjum. Stworzono krzywdzący stereotyp. Uważano nas za gorszych, wybrakowanych, zdemoralizowanych. Gimnazjum stygmatyzowało. Bożena nie dała się temu zwieść. Tam, gdzie inni widzieli zepsucie, ona widziała wartość. Potencjał ludzki był jej materiałem pracy. Potrafiła zainspirować młodzież jak nikt inny, wyciągając z niej to, co najlepsze. Nigdy nie patrzyła na kogoś jak na człowieka drugiej kategorii. Dostrzegała talenty i pomagała je szlifować. Kontakt z uczniami utrzymywała jeszcze długo po opuszczeniu przez nich szkolnych murów. Nie zapominała imion i twarzy. Przyszedł czas, by odwdzięczyć się jej tym samym. Pamiętać. Tak długo, jak się da. Może to sposób, by małe sukcesy, o których pisałem na początku, przekuć w dzieło jej życia. Pielęgnując w sobie najlepsze cechy, nie pozwolić, by przysypał ją pył zapomnienia. A wartości, którymi się kierowała przekazać dalej i dalej i dalej... To zaszczyt móc nazywać Cię Ciocią.
Marcin Dębko
