Na ukształtowanie się osobowości rzeźbiarza obok domu rodzinnego duży wpływ wywarło środowisko wiejskie, lokalny folklor i piękno otaczającej przyrody. Artysta odziedziczył zainteresowania i zdolności manualne po ojcu, który „wszystko potrafił zrobić, nawet konia wyleczyć”.
Z rzeźbą Piotr Szałkowski zetknął się w dzieciństwie podpatrując prace wiejskiego rzeźbiarza, Piotra Radkiewicza z Okopów. Do rzeźbienia wrócił w latach 80., po przejściu na rentę.
Za najważniejsze tematy w swojej twórczości Piotr Szałkowski uważał przedstawienia Chrystusa Frasobliwego, Piety i Madonny z Dzieciątkiem. Chętnie rzeźbił też apostołów i świętych patronów - Jana Nepomucena i Alberta. Dużo uwagi poświęcał scenom ewangelicznym, które na swój sposób twórczo interpretował. np. „Nie ma miejsca w gospodzie”, „Adam i Ewa w raju” czy „Chrystus Nauczający”. Interesowały go także tematy zaczerpnięte z życia wsi.
Rzeźby Piotra Szałkowskiego charakteryzuje prostota i frontalne ujęcie postaci. O swojej pracy artysta mówił, że wypełnia mu życie i wypływa z potrzeby serca. Taka postawa sprawiała, że Piotr Szałkowski cieszył się autorytetem w środowisku lokalnym i wśród członków białostockiego oddziału Stowarzyszenia Twórców Ludowych.
Został odznaczony Brązowym (1980) i Srebrnym Krzyżem Zasługi (1998), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1996) i „Złotą Odznaką – Zasłużony Białostocczyźnie” (1997).
W roku 2008 otrzymał Nagrodę im. Oskara Kolberga „Za zasługi dla kultury ludowej”.
