Monika Szwaja „Nie dla mięczaków” Wyd. Empik 2011
Pomówmy o warsztacie. Bynajmniej nie hali wypełnionej narzędziami, z parkiem maszynowym do obróbki drewna bądź metalu, lecz o zbiorze pewnych umiejętności, bo książka Moniki Szwaji „Nie dla mięczaków” to wzorcowe kompendium dla wszystkich, którzy poważnie myślą o pisaniu. Uprzedzam, że nie jest to poradnik. To rzetelnie opowiedziana (fikcyjna) historia Piotra – świeżo rozwiedzionego przedsiębiorcy, któremu życie nieustannie dostarcza przygód. Szwaja stworzyła bohatera z krwi i kości. Zarysowała go prosto, acz wyraźnie. Idealnie zrównoważyła swoje dzieło na treściwe i zwięzłe opisy oraz ciekawe dialogi. Wykazała się finezją w konstruowaniu zdań, a do słów z mowy potocznej dorzuciła wyszukane smaczki w ilości strawnej zarówno dla językoznawcy, jak i niedzielnego czytelnika. Wplotła w narrację wystarczająco dużo zwrotów akcji, by nie zanudzić odbiorcy, lecz nie tyle, by go zdezorientować. Posiada nienaganny styl. Nie zapomniała o szczypcie humoru, odrobinie dramatu, rąbku tajemnicy i dawkowaniu napięcia. W taki sposób spłodziła lekką, letnią książkę o nadziei, nowych szansach, przeciwnościach losu i niespodziankach, jakie niesie ze sobą życie, a zrobiła to na niecałych stu stronach, dając przy okazji lekcję solidnego pisania. Brawo! Wszak to zajęcie „Nie dla mięczaków”. Wymaga nieustępliwości, bo wiele razy trzeba się podnieść, choćby po nieprzychylnych opiniach. Ale dziś takiej nie będzie. Urlop pod szyldem Moniki Szwaji to dobrze wykorzystany czas. Książka zapewne bardziej przypadnie do gustu Paniom, lecz nie zapominajmy, że nałogowe czytanie również jest „Nie dla mięczaków”, więc wszelkie mole książkowe mogą sięgnąć po nią śmiało. Choćby czekając na pociąg.
Marcin Dębko
